Terapia dla rodziny alkoholika

Współuzależnienie jest zespołem emocji, zachowań i przekonań powstałych w wyniku życia z osobą uzależnioną.

Najbardziej narażona na uzależnienie jest oczywiście najbliższa rodzina alkoholika.

Rodzina to organizm połączony ze sobą więzią emocjonalną, prawną, mieszkaniową itd. Zdrowy system rodzinny charakteryzuje odpowiedzialność, właściwa komunikacja między członkami rodziny, otwartość wobec siebie i otoczenia, wzajemna pomoc i opieka. Jeśli w rodzinie pojawi się alkoholik cały ten system ulega zaburzeniu.

Alkoholizm jest chorobą, która dotyka całą rodzinę osoby uzależnionej.

Życie najbliższych koncentruje się wokół alkoholika. Alkohol staje się czynnikiem, który organizuje rodzinne życie. Osoby otaczające alkoholika poświęcają całą swoją energię na próby ratowania go. Współuzależniona np. żona czuje się często odpowiedzialna za zachowanie męża, ma poczucie winy, że nie potrafi uchronić go przed piciem. Przedkłada potrzeby alkoholika nad własne.

Dalej jest bezsilność, bezradność, poczucie beznadziejności, niepewność, lęk, zablokowanie emocji, złości i pozytywnych uczuć, apatia.

Jednym z głównych objawów współuzależnienia jest zaprzeczanie istnieniu choroby, tak jak alkoholik zaprzecza, że ma problem alkoholowy. Rodzina w obawie przed ujawnieniem prawdy przed otoczeniem woli się izolować. Dzieci nie zapraszają do domu rówieśników. Alkohol staje się tajemnicą, która nie może wydostać się na zewnątrz, tematem tabu.

Osoby współuzależnione próbują bezskutecznie kontrolować alkoholika, podobnie jak alkoholik próbuje kontrolować swoje picie. Wszelkie sposoby kontroli takie jak np. zabieranie pieniędzy, niszczenie alkoholu w domu, chowanie ubrań i butów, najczęściej zawodzą.

Wszelkie kłamstwa, usprawiedliwiania, załatwiania zwolnień lekarskich, przejmowania obowiązków i decyzji za alkoholika nie sprzyjają trzeźwieniu. Osoby współuzależnione poprzez ochranianie alkoholika nieświadomie przeszkadzają mu w powrocie do zdrowia.

Osoba współuzależnienia wymaga terapii i pomocy!

Dziecko w rodzinie alkoholowej

W rodzinie alkoholowej dziecko dorasta w atmosferze chaosu, niepewności, napięcia, często doznaje przemocy. Zachwiane jest jego poczucie bezpieczeństwa, własnej wartości. Często czuje się słabe, złe, winne. W rodzinie alkoholowej, gdzie wszystko toczy się wokół osoby uzależnionej, pozostaje niewiele czasu i uwagi na zaspakajanie potrzeb dzieci, którym do właściwego rozwoju emocjonalnego potrzebna jest miłość, opieka, poczucie, że rodzice są silni i odpowiedzialni.

Niepijący rodzic chroni swoje dzieci stosując półprawdy i kłamstwa. Dzieci wyczuwają napięcie i niepokój w rodzinie, wyczuwają że dzieje się coś złego, próbują zrozumieć, ale wszyscy wokół zaprzeczają istnieniu choroby. Dzieci próbują się przystosować do tej dramatycznej sytuacji. Niektóre poddają się, wycofują, nie rzucają w oczy. Stwarzają sobie swój własny, wymyślony świat poprzez telewizję, książki, marzenia. Zagubione dziecko w ten sposób próbuje się odciąć od rzeczywistości, której nie może zrozumieć. Inne staje się rodzinnym bohaterem, który dobrze się uczy, nie sprawia problemów. To on troszczy się o rodziców, dając im opiekę i wsparcie, odwracając role. Przeciwieństwem jest kozioł ofiarny, który źle się uczy, sprawia kłopoty. Poprzez swoje zachowanie skupia na sobie uwagę i zawsze można obarczyć go winą za problemy w rodzinie alkoholowej. Jeszcze inny typ postawy dziecka to rodzinna maskotka, która bawi, rozśmiesza by rozładować napięcia i poprawić rodzinną atmosferę.

Dziecko dorastające w rodzinie alkoholowej wstydzi się zazwyczaj za całą swoją rodzinę. Izoluje się od rówieśników, często czuje się niekochane, skrzywdzone, mniej warte. Z całym tym bagażem, przykrymi doświadczeniami z dzieciństwa musi wejść w dorosłe życie. Niestety problemy emocjonalne nie znikają wraz z wiekiem.

DDA

Dorośli, którzy wychowali się w rodzinie z problemem alkoholowym, często sami wpadają w alkoholizm, nierzadko wiążą się z osobą uzależnioną, wielu z nich cierpi na syndrom DDA.

Skrót DDA oznacza: Dorosłe Dzieci Alkoholików.

Ludzie z syndromem DDA nie posiadają odpowiednich umiejętności by radzić sobie w życiu, nie wiedzą kim są, nie potrafią odnaleźć prawdziwego siebie. Odgrywają role z dzieciństwa, rolę zagubionego dziecka, bohatera, kozła ofiarnego, maskotki. Mają trudności z budowaniem głębszych relacji z innym ludźmi. Często nie sprawdzają się w roli partnera, rodzica. Lęk przed bliskością sprawia, że wielu DDA jest samotnych.

Znacznie lepiej dorosłe dzieci alkoholików radzą sobie w pracy. Wywiązują się ze swoich obowiązków, są odpowiedzialni, podejmują trudne wyzwania. Są bardzo dobrymi pracownikami. Jednocześnie, w głębi czują się gorsi od innych, mają poczucie niższości.

Dorosłe Dzieci Alkoholików, żeby nauczyć się żyć w teraźniejszości mogą poddać się terapii dla DDA.

Polega ona na przepracowaniu bolesnej, traumatycznej przeszłości. Trzeba sięgnąć do źródeł aktualnych problemów., popatrzeć na nie z perspektywy dorosłego człowieka, nabrać dystansu do trudnych przeżyć z dzieciństwa, przebaczyć, zrozumieć jaki wpływ mają na nasze dorosłe życie. Jest to proces bolesny i długotrwały, ale warto wykazać cierpliwość i zdobyć umiejętności do radzenia sobie z rzeczywistością. Trzeba odnaleźć siebie, zbudować swoją tożsamość.